De zee draagt zilver op haar golven. Fel schijnt de zon; de hemel is strakblauw. Op het strand draagt een vader zijn dochtertje hoog in de lucht. Ze kraait het uit van plezier. Drie broertjes bouwen samen een groot kasteel.
Een man en een vrouw: zij in tankini, hij in een lange zwembroek, staan innig gearmd stil op het strand. Twee vrouwen liggen languit op een handdoek te blakeren. Olie, heel veel zonnebrandolie op hun huid. In de verte werpen vissers hun netten uit.
Dan verschijnt zij: gekleed in een zwarte boerkini. Ze waadt als een koningin door de zee. Twee kinderen dartelen om haar heen.
‘Mama, heeft die mevrouw het niet heel warm?’ vraagt een meisje met heldere stem.
Ik zie het allemaal voor me, iedereen geniet, ik ook van deze tekst
Prachtig, Nel. Ik zie het helemaal voor me en hoor het geruis van de zee en het heldere stemmetje.
Hier haal je veel mee aan @Nel. Gekleed en toch naakt.
Marie, Marlies, Levja,
Hartelijk dank voor jullie positieve reacties op mijn strandverhaal ( dat deels berust op de actuele werkelijkheid waarin ik verkeer
@Nel: dat vermoedde ik al. Zou deze discussie inderdaad graag in de naakte waarheid willen aanschouwen. Letterlijk en figuurlijk. Wel dan graag in alle beschaafdheid.
Levja, ik probeerde het te beleven vanuit de ogen van een kind.
Er zitten meerdere kanten aan uiteraard. Een kind kijkt anders: onbevooroordeeld, luchtig en nuchter.
@Nel: inderdaad een mooi uitgangspunt. Kinderen zijn gelukkig nog onbevangen. Hoewel ze door alle media al snel vroeg wijs zijn. Of is het nu vroegwijs?
Dit is een mooie remedie tegen de volwassen manier van kijken