De Deense filosoof Søren Kierkegaard beweerde:
“Het belangrijkste in een werkelijke gemeenschap is dat iedereen daarin enkeling durft te zijn.”
Dat lijkt eenvoudiger dan het is, want de mens is van nature een kuddedier. Er is moed voor nodig om als eenling de kudde te verlaten.
Wie durft – wanneer er bijvoorbeeld een collega wordt gepest- op te staan en de pesters een halt toe te roepen?
Wie durft zijn angst te overwinnen en af te wijken van de heersende mode?
Toch kan een gemeenschap alleen maar sterk zijn als ze bestaat uit krachtige autonome individuen. Dan geldt de wet: het geheel is meer dan de som der delen.
Zo’n groep is ook in staat zwakke en dolende schapen te beschermen.
Jij spant de kroon, Nel, in de inventieve invulling van het themawoord. Bestaat hij echt die Sören? Interessante bespiegeling. Een paar krachtige eenlingen in een groep kunnen ook de meelopende massa helpen hun eigen gezicht te vinden en kritischer te zijn.
Dank je, Niceway.
Wat jij zegt is ook waar. 120 woorden zijn te weinig om deze gedachte uit te werken. Ik schreef op wat het eerst bij me boven kwam.
En ja, Kierkegaard heeft echt bestaan:
http://www.filosofie.nl/soren-kierkegaard.html
Knap van de eerste letter tot de laatste. Deze lees ik vast nog meerdere malen.
Interessant geschreven stukje Nel. Thema waar volgens mij veel mensen mee worstelen. Wil de eenling de kudde verlaten of trotseren?
Levja, dank je wel voor je reactie.
Ik voel me vereerd.
Dank je wel, Desiree.
Ja een fascinerend thema dat me vaak bezighoudt.
Hoe kun je je authenticiteit bewaren en toch deel uit maken van een gemeenschap?
Leuk gevonden, mooi thema om over te schrijven.
@Nel, wat mooi, echt een hele mooie tekst, en dat in maar 120 woorden! Dank je wel voor deze filosofie.
@Nel. Mooi en waar!
Mooi. En waar. En zo ook het omgekeerde: als het geheel minder is dan de som der delen zijn er delen in de gemeenschap die doods zijn.
Kan me wel vinden in deze hermeneutische interpretatie van het individu.
Nellie, Lisette, Han,
Bedankt voor jullie mooie reacties.
Nele, dank!
En een mooie omkering om over na te denken.
Mien, fijn dat je je kunt vinden in deze hermeneutische interpretatie.
Ik ben het hier grondig mee eens.
Bewandel zelf ook niet automatisch dezelfde weg als de massa.
Ingrid, dank voor het lezen en het delen van deze tekst.
En dank voor je instemmende reactie.
Een stukje dat mij aanspreekt. Ik ben toevallig bezig in een boek van Frank Peretti, eigenlijk een jeugdboek, ‘Het Veritas Project’. Daarin wordt erg origineel weergegeven hoe mensen als kuddedieren bespeeld worden!
Jessy, dank je wel voor je positieve reactie.
Ik kende het boek van Peretti niet; heb het even opgezocht op Google.
@Nel: de titel blijft hangen. Omdat ik em niet begrijp. Kudde en gemeenschap lijken me twee dezelfde zaken, verzamelingen van enkelingen in een groep.
Nele, zoals ik het bedoelde:
een kudde associeer ik met eenvormigheid, hetzelfde uiterlijk, zelfde richting, niet hoeven nadenken maar volgen.
Een gemeenschap zie ik als een groep individuen, die hun eigenheid behouden, maar tegelijkertijd belangrijke zaken samendoen. De cohesie in een samenleving.
(Zoals ik in het tweede deel uitwerkte met de schapen metafoor)
individuele moed daar gedijt een gemeenschap van. Waar ieder hetzelfde moet denken, worden mensen onderdrukt.
Dat is een hele mooie samenvatting, José.
Dank!