Sommige woorden nodigen mij uit tot het schrijven van een wat filosofisch stukje. ‘Beloning’ is zo’n woord. Wat beschouw ik als een beloning en wat doet het met me?
Ik ga maar eens op zoek naar voorbeelden uit mijn inmiddels toch al lange (70 jaar) leven.
[tot zover mijn gedachten en notities vóór ik op de fiets stapte om te gaan tennissen; heerlijk gespeeld, prachtig weer, maar dat terzijde; op de terugweg dacht ik weer na over het themawoord en ineens wist ik het: applaus]
Al vanaf de eerste keer (al op mijn elfde in een schooltoneelstuk) dat ik op de bühne stond en de vele malen daarna, was het in ontvangst nemen van een klaterende ovatie een grootse ervaring.
Bij het amateurtoneel mocht ik ook vaak applaus in ontvangst nemen, ik voelde me er niet minder ongemakkelijk door en heb het amateurtoneel na enkele jaren gelaten voor het was. Wel een leuke en vooral leerzame ervaring. Ik kan me voorstellen dat het voor jou beter viel. Grt.
Ik heb het altijd mooi gevonden om mensen te laten lachen of huilen en van het applaus kon ik echt genieten. Ik denk ook (zeker achteraf) dat ik meer voldoening heb gehaald uit hetgeen ik in mijn vrije tijd heb gedaan dan uit mijn betaalde inspanningen.