‘Kijk eens, Vreeswijk. Ik was aan het opruimen, en bijna had ik het met oude rommel bij het vuil gezet. Zoiets waardevols. Kijk, dit heb jij nog geschreven.’
Alida slaat bij het gele papiertje haar hartvormige poesiealbum open: Voor mijn allerliefste nichtje schrijf ik dit gedichtje…
‘Dit heb ik niet geschreven, nicht Alida.’
‘Jouw naam staat er toch onder?’
‘Moeder heeft het geschreven. Ik houd niet van die verplichtingen. Bovendien, ik heb maar één nicht; dus slaat het nergens op… Waarom huil je nou?’
‘We hebben elkaar nog. Besef je dat wel? Ben ik alleen maar goed om jouw eenzaamheid te doden, egoïst?! Morgen kan ik dood zijn.’
De heer Vreeswijk gaat zitten en doet zijn handen voor z’n ogen…
Mooi in de serie ongepast, Han.
ingepast natuurlijk ( die spellingcorrector ook)
@Nel. Dank je wel.
Heel mooi Han.
@Willem. Dank je wel.
Han, ik vind deze ook mooi; typisch weer een Heer Vreeswijk!
@Ton. Dank je wel.