Een stuk steenkool met zilverpapier eromheen. Dat kreeg mijn vader in zijn schoen als hij stout was geweest. Geestelijke kindermishandeling. Zwarte Piet heette Pietermanknecht en armoe was troef.
Mijn moeder vergat weleens wat te kopen. Dan deed ze een rol drop of pepermunt in mijn schoen. Dat vond ik nep, het had niets met Sinterklaas te maken – verwend kreng.
Bepaalde Zwarte Pieten vond ik ook nep, ze praatten anders en zagen er ook anders uit: Pieten met tieten waren niet mijn favorieten. Piet is een mannennaam, dus is het een man. Ik discrimineerde, moet ik toegeven.
‘Het zijn hulppieten,’ zei mijn moeder om van het gezeur af te zijn. En Sinterklazen met vergeelde, uitgevallen baarden en een kartonnen staf, hulpsinterklazen.
@Han Dit herinnert ons aan de afdruk van de asbak op het tafelkleed dat de Piet met tieten van Toon Hermans op haar rug droeg.
@Guido. Exact! Ik moet er nog steeds hartelijk om lachen. Onvergetelijk. Als kind vond ik daadwerkelijk een vrouwelijk Piet vreemd.
Niet exact. Het was een oom die naar drank stonk. Zonder tieten. Maar ach ja, een kinderhand is snel gevuld nietwaar? Best wel een zieilig stukje.
Mien. ‘… Dat was tante Jo. Want die had een paar dingen, die had ik nog nooit bij Piet gezien.’ – vrij naar Toon Hermans.
Jo. Je heb helemaal gelijk. Zag ook nog twee oude botjes om de nek van een klein jongetje, terwijl zijn vriendjes met nieuwe schaatsen ijs- en Sintpret hadden. Och arme. Of op zijn Limburgs Och erme …