Twintig mensen heb ik bij elkaar gebracht. Ze weten nog niet waarvoor. Nieuwsgierig staan ze me aan te kijken. De dikke danser, de mooie computerprogrammeur, de kleine basketballer.
‘Jullie hebben iets met elkaar gemeen,’ leg ik uit. ‘Aan jullie de taak om dat te achterhalen.’
Wat onwennig beginnen ze elkaar vragen te stellen. Ik zie de stoere homo en de kleurrijk opgemaakte lesbienne elkaar spreken. De sociale romanschrijver babbelt met de goudeerlijke autoverkoper.
Na een half uur raden besluit ik het te verklappen. ‘Jullie zijn allemaal anti-cliché.’
De bebrilde jongen staart glazig voor zich uit.
‘Dat is discriminerend,’ schreeuwt de opgefokte huisvader.
‘In tegendeel, dat is anti-discriminerend,’ zegt de hoogbegaafde blondine weloverwogen. ‘Mooi dat we blijkbaar niet in stereotypen denken.’
Mooi hoe je de tegenstellingen benoemt. ‘Na een paar uur raden’ is wel erg lang. Half uur raden ook best lang toch?
Leuk stukje, maar ik blijf me toch afvragen met welk doel de ik deze mensen nu bij elkaar heeft gebracht.
@Arjan Dank je! Goed punt, ik pas het aan.
@Hekate Dank je! Een soort sociaal experiment, stel ik me zo voor.
Super.
leuk idee, de overspelige dominee, de domme professor, spelen met onze stereotypen.