Mijn vader had een minuscuul littekentje boven zijn rechterslaap, veroorzaakt door een vallende vaas toen hij klein was.
De scherven heeft hij kunnen ontwijken tijdens de bombardementen in Bremen – Lager Weserlust – waar hij als dwangarbeider in de oorlog tewerkgesteld was.
Te laat alarm, de zandbunker werd niet gehaald. Dan maar plat op de grond. In elkaars handen knijpen als teken van leven. Gave, jonge lichamen, kapotte longen.
Door geen scherf geraakt en toch beschadigd teruggekomen.
Het leven weer opgepakt en opgewerkt in de maatschappij – liefdevol respect!
Maar angst is een onzichtbare scherf die je onbedoeld ook aan je kinderen doorgeeft.
Zijn we wijzer geworden als twee minuten stilte niet eens meer zeker is?
‘Nooit meer oorlog.’
Wat broeit gaat branden.
Sterk en actueel ?
@Odilia. Dank je wel!
@Han: mooi verhaal, link naar nu was voor mij niet eens nodig geweest. Ik vind de zin, “maar angst…doorgeeft” prachtig!
@Lisette. Hartelijk dank!
Knap hoe je in 120 woorden 4 mei verbindt met familiegeschiedenis en eigen ervaring.
@Kees. Dank je hartelijk!
hoe je van een klein begin een groot thema weet te maken.
@José. Dank je. Een groot thema is het zeker.
Ik sluit me graag aan bij de mening van Odilia.
Knap stukje, mag van mij weekwinnaar worden en een nominatie voor de Nobelprijs van de Wereldvrede ontvangen. (Nu maar hopen dat ze een jury kunnen samenstellen voor 2019.? )
(Om te muggenziften: ik zou het nog mooier vinden als de derde laatste zin op het eind zou komen. )
@Nele. Hartelijk dank voor je leuke en mooie commentaar. Ik begrijp wat je bedoelt met de laatste zin, maar toch laat ik hem staan om aan te geven dat er heel wat gaat gebeuren. Althans, dat is mijn visie. Daarom wil ik daarmee sluiten.
Zojuist op de terugweg vanuit Zweden in Brake bij Bremerhaven restaurant Weserlust bezocht. Mijn vader( Joop van Harselaar, machinebankwerker bij de NSF in Hilversum) heeft tijdens de oorlog in lager Weserlust gezeten. Hij is in 1956 gestorven. Toch wel een vreemd gevoel dat hij hier geslapen, geleden en gedwongen gewerkt heeft. Het deed me veel. Hem nooit kunnen vragen hoe hij het beleefd heeft
@Bert van Harselaar. Dag Bert, wat leuk dat je schrijft! Je vader heeft ook bij Borgward moeten werken? Ik hoop dat ie niet in strafkamp Farge heeft gezeten. Over Weserlust is niet veel te vinden. Sterker nog, dwangarbeiders zijn een vergeten groep die zelfs als collaborateurs werden gezien.
Mijn vader had het altijd over jongens uit Hilversum en Weesp, die met hem voetbalden in Hollandia in Bremen. Met twee Hilversummers en jongens uit Weesp is hij uiteindelijk naar Nederland gevlucht.
Ook mijn vader heeft als dwangarbeider gewerkt in Bremen bij de Borgwardfabriek. Hij was voor de oorlog “sterker” in de textiel en is in de oorlog omgeschoold tot metaal draaier. Heeft helaas nooit veel willen vertellen over zijn tijd in de oorlog, waarschijnlijk verdrongen.
@Andre Schutten. Hartelijk dank voor je reactie op dit stukje dat ik twee jaar geleden heb geschreven. Ik ben er blij mee.
Mijn vader heeft wel wat verteld, maar toch veel voor zichzelf gehouden. Begrijpelijk. Zat jouw vader ook in Lager Weserlust?
https://www.schrijverspunt.nl/korte-verhalen/als-zwijgen-de-beste-keuze-is-2