Schrijf mee!
« »

Fictie, Liefde, Mensen

Weerzien

29 mei 2016 | 120w | Nel Goudriaan | 8

Ze hebben om twaalf uur afgesproken in het bos bij de oude kastanjeboom. Dertig jaar geleden stond deze er ook al. Ze hadden hun namen in de stam gekerfd en elkaar plechtig beloofd hier terug te keren.

Hij is de eerste. De zon schijnt en werpt lange schaduwen op het pad. Het stokje onder de boom is verdwenen, maar hij weet de plek nog precies.
Daar komt ze; ze heeft nog hetzelfde huppelende loopje van vroeger. Ze lacht. Haar ogen glanzen.
“Onze boom,” zegt ze.
Hij streelt zachtjes over haar gezicht.
“Zullen we?”
Hij pakt het schepje en begint de graven. Hij stoot op iets hards.
“Onze geluksstuiver.”
“We hebben teveel tijd voorbij laten gaan”
“Té laat is het nooit.”

Waarderen en delen

Waardeer je dit stukje van Nel Goudriaan of juist niet? Geef hieronder een en/of deel het met anderen!

soortgelijke stukjes

7 reacties

Reageren

120
Wees geen muurbloem, laat je mening achter!
Houd het netjes. Je hebt 120 woorden. Huisregels.

Heb je dit stukje ook al gewaardeerd?

Geen zin om de volgende som op te lossen? Log dan in! * De CAPTCHA-code is verlopen, probeer opnieuw.


« »