Ome Piet, een goedlachse man. Voor een paar stuivers en iets meer jonge jenevertjes waakte hij over de jukebox. Daar was hij serieus in. ‘Iedereen zit er met zijn vingers aan.’
Nooit getrouwd, geen familie. Geen dag ziek, zelfs geen griep. Iedereen wist wie hij was zonder hem te kennen.
Het was acht uur, het werd negen uur… ‘Waar is ome Piet?’ ‘Ach, die komt wel, misschien een paar borrels te veel op.’ Tien uur… nog steeds geen ome Piet.
We troffen hem thuis dood aan, liggend op de bank. Een briefje: ‘Sorry, er zit geen muziek meer in. Oh ja, de jukebox moet nodig geleegd worden… De mazzel allemaal. Piet.’
Op tafel een brief van het ziekenhuis, afdeling oncologie…
Voortreffelijk, misschien een raar woord in dezen …
Levja, nee hoor, ik begrijp het. Dank je!
Wat gemeen van ome Piet. Goed verhaal.
Joel, ja hè? Dank voor je reactie.
Mooi verhaal, Han.
Een eenzaam man temidden van velen.
Ach jee, die arme ome Piet… Mooi geschreven, Han.
een minikronkel Han!