‘De stof goed straktrekken,’ zegt mijn moeder.
De oude ijzeren strijkplank piept maar is oerdegelijk. Ik kijk naar haar stoel en hoor haar zwaar ademhalen.
‘Geef mij maar m’n oude, zware strijkbout. Zo’n lichtgewicht strijkijzer met stoom en lampje aan, lampje uit… Waardeloos!
Als je slim bent hang je je overhemden in de badkamer als je gaat douchen; zijn ze nog wat klam, dat strijkt makkelijker. Af en toe bevochtigen met de plantenspuit. Kon ik het zelf nog maar. Pas op met die kraaltjes als je mijn bloesje strijkt.’
‘Ja, mam.’
Oei, een valse vouw… ‘Goed op de plank leggen is het halve werk,’ hoor ik haar zeggen.
Het lampje is uit, ik moet verder. Onbedoeld bevochtig ik mijn overhemd.
Ontroerend slot.
@Levja. Nog altijd als ik strijk denk ik aan haar. (Buiten het strijken ook natuurlijk! Er gaat geen dag voorbij…)
Prachtig Han en het slot is ontroerend en subtiel.
@Nel. Dank je heel hartelijk!
@Han: voorheen met mijn lieve hondje Wonnie bezag, nee eerder bedacht ik bij het laatste uitlaten, bij wel of niet een zichtbare sterrenhemel, dat al mijn dierbaren, die de overstap al hebben gemaakt en dat zijn er helaas al veel, op dat moment dicht bij mij waren. En dat doe ik nog steeds. Anders, maar nog steeds liefdevol.
@Levja. Zeker! Dat gevoel heb ik ook, sterker nog, contact.
De mooiste herinneringen zitten vaak in alledaagse dingen. Ontroerend Han!
@Katie. Ja, zo zijn er legio dingen. Dank je.
Prachtig Han, met een ontroerend slot.
@Marlies. Hartelijk dank!
moeder blijft meekijken.