Ze ziet hem naderbij komen. Ze herkent zijn magere, gebogen gestalte. Zal ze weer vluchten zoals ze gisteren deed? Is dat haar leven, altijd op de vlucht? Ze wrijft met haar handen over het stro. Het voelt hard en scherp. Ze kijkt naar het litteken van de gloeiende strijkbout.
“Hier ben je dus,” zegt hij zacht.
“Ja, jij hoort hier niet te zijn.”
“Ik had geen rust; ik voel me leeg zonder iemand om van te houden.”
“Ik kan je leegte niet opvullen. Laat staan van je houden. Het lukt me al niet van mezelf te houden. Laat me los. Ik zal verder moeten op eigen kracht en jij moet dat ook.”
Hij gaat.
Nog één keer kijkt hij om.
Mooie weergave dat als je niet van jezelf houdt, het houden van zo zwaar valt.
Dank je, Levja.
Ja dat is de kern.
@Levja, @Nel: ik lees het weer helemaal anders. (Ik gaf een
.) Het meisje houdt net heel veel van zichzelf en misschien ook wel van die vreselijke ziel, maar ze weet het alleen nog niet.
Hoe kun je een ander gebruiken om je eigen leegtes op te vullen? Ik walg van zulke egoïstische liefdes die eigenlijk helemaal niets met liefde te maken hebben. Alsof partners elkaar consumeren als gehaktvullingen.
Paul is duidelijk mijn type niet.
Ik ben het met Nele eens. Deze jongen klampt zich aan haar vast (misschien houdt hij echt van haar, maar uit dat op de verkeerde manier), en dat heeft haar zo benauwd dat ze er, terecht, vandoor is gegaan.
Ik denk dat Paul wel wat kracht kan gebruiken!
Zij is in mijn ogen de sterkste.
Interessant, al deze interpretaties.
War mij betreft slaat de titel ook op Paul, Houden van is iets heel anders dan het opvullen van een leegte. Daarom is deze relatie tot mislukken gedoemd. Hij heeft ook nog een lange weg te gaan.
Misschien heb je wel gelijk, Katie, dat zij de sterkste is.
Allen, hartelijk dank voor de reacties!
Loslaten is nog moeilijker dan vasthouden.