Een wandeltocht door ongerepte sneeuw. Het klonk heerlijk. Ik droomde van voetstappen in een wit sneeuwtapijt. Ik was meteen verkocht. Eenmaal idioot vroeg de wekker zetten had ik ervoor over. Voor dag en dauw was ik aangekleed en dik ingepakt. Vol zin in een avontuur meldde ik me bij de reisleider.
Na een uur ploeteren stromen de tranen over mijn wangen. De tennisrackets aan mijn voeten lijken meer sneeuw op te scheppen dan plat te drukken. Om de haverklap lig ik languit in de sneeuw en moet ik weer overeind krabbelen. Helemaal doorweekt en bevroren zie ik de rest van de groep langzaam uit beeld verdwijnen. In de verte hoor ik nog iemand roepen: ‘Prachtig, hè?’ Daarna wordt het stil.
Prachtig en triest verhaal, beeldend verteld, @Inge
@Nel Goudriaan: ik denk dat er een brave loebas van een Sint-Bernard voorbijkomt in het tweede deel van het verhaal. Eentje met een vaatje glühwein rond zijn nek.
IJzingwekkend, Inge!
Bedankt Nel, Nele, Irma. @Nele laten we het hopen!
Het begint als een mooie droom om te eindigen als een (bescheiden) nachtmerrie. Mooi stukje.
Dank je Thislexy!
Jouw verhaal en tocht deed me even denken aan De film Pervola. Een oudje van Orlow Seunke. Dat komt door de titel, de sneeuw, de worsteling en de kou. Mooi gevat! Hartje voor dit stukje herinnering.
Dank je Mien! Ik kende de film Pervola niet, net even gegoogled. Klinkt wel wat heftiger, broers die op een tocht door de sneeuw gaan om het lichaam van hun vader te begraven.
Ben je al gevonden?