Ze schuifelt door de kamer met in haar hand een gieter. De planten heeft ze op tafel bij elkaar gezet. Zorgvuldig geeft ze elke plant water.
Daarna gaat ze zitten in haar vertrouwde leunstoel. Moe en voldaan valt ze in slaap.
Als ze na een kwartier wakker wordt, pakt ze als eerste de gieter en geeft de planten water. Ze streelt het bladgroen, spreekt met de bloemen. Op haar gezicht een glimlach van geluk.
De deur gaat open. Een stem snerpt door de stille kamer: “Moeder, wat doe je nú? Alles is drijfnat en de vloer ligt vol met aarde. Ik had de planten toch vanmorgen al water gegeven.”
Ze buigt beschaamd haar hoofd. Haar ogen vullen zich met tranen.
Die is mooi.
En triest.
Heb ooit iets soortgelijks meegemaakt.
Een dame in het rusthuis zorgde ook goed voor haar planten.
De TV waarop de plastieken bloemen stonden, ging er aan kapot.
@Nel, hartverscheurend, in eenvoud beschreven. Ik vind het echt mooi, vandaar mijn hartje. (spatie voor moeder)
Bedankt voor de reacties, @Mili en @Nele
Ik houd het bewust eenvoudig om alle sentimentaliteit te vermijden.
Ook een triest verhaal, @Nele
Ik heb inmiddels een vervolg geschreven vanuit het perspectief van de gestresste en drukbezette dochter..
Zo klein, maar krachtig, geschreven. Indringend, mooi!
Dank je, @Irma!
Treffend!
Dank je wel voor je reactie, @hendrike