Neen, dit kan niet waar zijn! Ik grijp het handvat van mijn mes terwijl ik naar het verschrikkelijke nieuws kijk. Een vliegtuig neergehaald en een grondoffensief in het Midden-Oosten. Mijn eetlust is meteen voorbij en ik vraag me luidop af: is dit toeval of niet? Hoe barbaars zijn we? Hoe diep kunnen we nog wegzakken met dit mensonwaardig gedoe?
De volgende reportage: een oorlogskerkhof. Indianen die omwille van politieke motieven hun naam en hun identiteit moeten opgeven voor het ‘vaderland’. Is er nu echt geen positief nieuws meer te melden?
Heel de menselijke geschiedenis is een aaneenschakeling van oorlog, macht, overheersing. Uiteindelijk zijn we al eeuwenlang alleen maar barbaarse barbaren.
Ik heb de knop omgedraaid. En daarmee ook mijn geweten?
Mooi geformuleerd, Benny. Wat kan één zo’n bericht alles op z’n kop zetten, zelfs de insteek van dit stukje. Ook mijn trek verging me.
Ja, ook ik was van de kaart na al dat gruwelijke nieuws.
Triest. En vandaag schijnt de zon weer. Gelukkig maar. Het leven gaat door. Misschien kunnen we toch het verschil maken? Ik houd hoop!
Ik had een verfrissing gehaald uit de koelkast. Niet open gemaakt. Ook de trek kwijt. Een lieve vriendin gaf me toch weer de moed en de hoop verder te gaan.
Toch een fijn stukje om even te reflecteren, net als dat van GJ.
Sterk stukje Benny. Dat hebben we allemaal ervaren, en die laatste zin zet zeker aan het denken.