Altijd kijken en niets zeggen. Het niet onder woorden kunnen brengen, alleen als haar wat werd gevraagd.
Altijd kijken naar andere papa’s en mama’s. Het onderscheid niet kunnen maken.
Altijd kijken naar mama als hij naar deed. Mama vond hem en de baby liever dan haar.
Altijd kijken naar haar kleine zusje tegen wie de nieuwe papa ‘mijn kleine meisje’ zei. Zij was de grootste, dus haar zusje hoefde geen pijn te hebben.
Altijd lachen op foto’s. Mama zei dat dat moest.
Altijd kunnen slapen. Mama zei net als eerst:’Slaap lekker.’
Altijd denken aan papa. Hij zou haar halen als dat van de rechte man mocht.
Altijd wachten totdat mama haar weer lief vond.
Altijd niet begrijpen.
Nooit een jeugdherinnering.
Mooi anafoor.
wrang Hendrike
Leonardo, dank je.
Inderdaad, José. De machteloosheid van een kind.
Triest. Goed geschreven.
Ik zie alleen even niet wie wordt bedoeld bij ´zij is de grootste´.
Lousjekoesje,dank je. Het is geschreven vanuit het meisje dat door de nieuwe papa niet wordt geaccepteerd. Zij kijkt dan naar haar kleine zusje en denkt dat zij pijn moet lijden omdat zij de grootste is.
Qua vorm en sfeer vind ik het een erg goed stukje met mooie vondsten, zoals die ‘rechte man’.
Alleen die afsluitende zin vind ik wat minder geslaagd, tenzij je van de gedachte uitgaat dat jeugdherinneringen altijd over prettige zaken gaan, waar je met genoegen aan terugdenkt. In mijn beleving is dat niet zo.
Hay, dank je. Ik ben het met je eens dat niet alle jeugdherinneringen altijd prettig zijn. Met de laatste zin bedoel ik dat ze geen enkele jeugdherinnering meer kan hebben omdat de nieuwe papa haar uiteindelijk te zwaar heeft mishandeld.