Ik zoek er al jaren naar. Mijn lachgasventieldopje. Zonder dat ding geen autorijden. Suf heb ik me gezocht. Zelfs op mijn hoofd. Of ie daar niet per ongeluk zat. Zoals mijn bril onlangs. Het is maar een heel klein dingetje dat ventieldopje. Maar zo essentieel. Het is een beetje als een lijf zonder navel. Niet helemaal af. En niet echt essentieel of functioneel noodzakelijk. Ik kan best zonder. Eh. Lachgasventieldopje. Maar toch. Het is ook minder leuk. Er wordt veel minder lang gelachen. Ik moet immers zuinig zijn op de lucht. Ik denk dus ook drie keer na voordat ik lach. Een reservedop heb ik nog niet kunnen vinden. Maar ja zonder velgen heeft dat ook weinig zin. Zuinig sporten.
Recente reacties