Hoogbejaarde en doodzieke mensen wachten gelaten tot ze gehaald worden. Ik keuvel wat met mijn buurvrouw. Zesennegentig jaar aan herinneringen.
Dan valt iedereen stil. Een meisje van een jaar of tien komt binnen.
‘Jeetje, kind,’ zeg ik. ‘Wat doet zo’n jonkie hier?’
Ik kijk naar de anderen. ‘Dit mogen we niet laten gebeuren!’
De dood verschijnt. We vormen een beschermende muur om het meisje. Hij neemt een oude dame mee. Zodra hij verdwenen is, duw ik het meisje terug naar buiten. ‘Het is nog niet jouw tijd!’
Meteen zwaaien beide deuren tegelijk open. Het meisje komt weer binnen door de ene deur. De dood door de andere.
‘Dat is niet hoe het werkt,’ mompelt hij en hij neemt haar mee.
Naar mijn idee het best geschreven themastukje van deze week. Minimaal één hartje waard. Bizar dat hier tot nu toe niet op wordt gereageerd. Klein puntje van kritiek, Inge: De slotzin legt, wat mij betreft, net iets te veel uit.
De dood is naar mijn mening een eenzijdig persoon en kent alleen maar dood. Als dood zal zij nooit iemand terug sturen zoals god zal doen. Excuus als mijn mening te veel reacties geeft.
Bizaar op geen reacties is denk ik wel iets te veel, gevoelig geschreven stuk wat ieder persoonlijk aanspreekt en reageeert of niet.
Je hebt in hemel of hel geen beslissing of je komt of gaat, dat is aan god.
De laatste slotzin, zal meer zegen zoals ik eerder tikte. ‘
Dank je wel Ewald! Ach bizar… ieder zijn smaak hè? En je weet nooit wanneer er gereageerd wordt. Zo kreeg dit stukje wel een paar facebook likes. Dat gebeurt normaal dan weer minder. Ik maak me er niet druk om. Fijn als iemand het leest
@Lisa Dank je. Dat klinkt alsof we het aardig eens zijn, al geloof ik niet in god. Maar we hebben zelf inderdaad weinig invloed op de dood.