Jaren geleden hadden mijn echtgenote en ik een schouwburgabonnement. Voor een paar tientjes kon je vijf keer een voorstelling bijwonen die de schouwburg had uitgekozen. Meestal waren het beginnende artiesten en je wist dus van te voren niet wat je ervan kon verwachten. Eén keer vonden we het niveau zo abominabel dat we in de pauze zijn weggegaan.
Een paar weken later was er weer een verrassingsvoorstelling. Dit keer een groep uit Antwerpen. Ze speelden “Don Quichot van La Manchaâ€, maar dan als therapie voor de bewoners van een gekkenhuis. Voor mij werkte het als een onvervalste dubbele portie lachgas avant la lettre. Ik lag letterlijk dubbel van de buikpijn. Nooit eerder noch daarna heb ik zo verschrikkelijk kunnen lachen.
Klinkt als een mooie ervaring Willem
Ja Inge, nooit meer zo’n lachfestijn meegemaakt.
Dat is de gulle lach, Willem.