In een Brusselse lunchroom, hoor ik naast me:
‘Who is de Mol?’ Terwijl ik verder eet, maar natuurlijk wel even mee mòet luisteren. Staat naast mij, een groepje falafel etende mannen.
Met overslaande stem van enthousiasme, probeert de Nederlander van het gezelschap, zijn zakenpartners, een Pakistaan en een Engelsman, de regels van zijn favoriete TV programma, nòg eens uit te leggen.
De Pakistaan vraagt beleefd, ‘The Dutch name please… ’De Nederlander spelt met van emotie, trillende stem:
‘Wie–is—-de–Mol…’
Alsof hij het uit een poesiealbum voordraagt, doet de Nederlander verslag van de afgelopen tig afleveringen.
Hij zucht diep:
’Nou?’.
‘Now What?’
Vragen zijn zakenpartners voorzichtig.
‘Wie-is-de-Mol? Denken jullie?
Who-is-The Mol?’
Ze halen en verontschuldigend hun schouders op.
Geen zaken dus vandaag…
Hoi Jessy, mooi stukje met cultuurverschillen in de hoofdrol. Ik vermoed dat ze in Pakistan en Engeland niet aan poesiealbums doen, ook niet aan ‘De Mol’.