‘Ik kon er niet opkomen terwijl ik die oranje dingen zo zag liggen. Dus wees ik ze maar aan. De groenteman vroeg of ik er een takje peterselie bij wilde. Zo aardig.
Heb je dat nu ook dat je soms een naam niet meer weet? Soms hoor, niet altijd. En dan vooral van mensen.
Die dingen stonden dus op toen er aangebeld werd. Aardige man! Keurig in het pak en dat met die regen. Hij was van de Alzheimer Stichting. Dus ik pak mijn portemonnee en geef hem vijf euro. Maar ik hoorde de worteltjes overkoken. Toen ik terugkwam was die man al weg. Ik dacht toch echt dat ik naast die vijf, nog vijftig euro in mijn portemonnee had.’
Eerst de fiets weg, nu ook nog € 50,– in welke vrijstaat woon jij Han? En, er zijn mensen waarvan ik het niet zo erg vind dat ik de naam vergeet…grt
Haha, Luc. In het voorheen mooie Nederland.
Inderdaad aardig dat de groenteman er wat van dat groene spul bij deed.
Eh… welk spul? Ewald.
Oei. Mooi in elkaar gezet stukje, Han.
Inge, hartelijk dank.
Nou,het is wat. Net wat Luc zegt, eerst je fiets, nu 50 euro. Hopelijk keert het tij.
Valerie, gelukkig is het fictie. Maar zeg niet dat het niet gebeurt.
Vergeten groente en meer. Ik was vergeten om aan diefstal te denken. Ik dacht dat hij het bedrag in de portemonnee ook niet meer wist.