Hij zit er altijd. Weer of geen weer. In de bontmantel van zijn veel te vroeg gestorven vrouw of met ontbloot bovenlijf. Als de asbak vol is kiepert hij de inhoud over de balustrade. Zijn onderbuurvrouw kijkt niet eens omhoog, maar veegt alles zuchtend op. Het gaat al jaren zo, dus ze is er allang mee gestopt om er wat van te zeggen. Het is immers een zielige oude man in een rolstoel op een terras van twee bij drie.
Alleen toen hij begon met de lege flesjes ook in haar tuintje te gooien, heeft ze van zich laten horen.
Niet met woorden, maar met het teruggooien waarbij een ruit sneuvelde. Hij heeft er een stuk karton op geplakt. Jaap.
Recente reacties