Hij ziet het hangen. Op de momenten dat de verdoving hem even loslaat, zodat hij weer het besef heeft waar hij is – en waarom –, op die spaarzame ogenblikken is het zo dichtbij dat hij denkt het aan te kunnen raken.
Wat was hij trots geweest, en zijn vader nog veel meer, toen hij naar voren werd geroepen. Alle ontberingen en vernederingen waren het waard geweest. De momenten dat hij wilde afhaken begonnen al te vervagen toen de kolonel hem de hand schudde en hem welkom heette in het korps der korpsen.
Hij moest zo plotseling en snel op missie dat er geen tijd was geweest om zijn gala-uniform aan te trekken.
Met een glimlach steekt hij zijn trillende hand uit …
Recente reacties