Ik bevind me op de bodem van een tranendal. En ik kan u vertellen, het is geen pretje. Op de eerste plaats omdat het hier vreselijk nat is. Op de tweede plaats, het er erg druk. Ik ben namelijk niet de enige aanwezige in dit natte dal. Het geluid dat de mensen maken is ook nog eens ondraaglijk. Ik zou willen dat ik oortjes bij mij had. Ik zou ze onmiddellijk indoen.
Maar even serieus. Wat brengt mij in dit tranendal? Dat ik het niet weet. Het laatste dat ik me nog vaag kan herinneren is dat ik geconfronteerd werd met een zware aanrijding met een vrachtwagen. En ik was de pineut. Nu hoor ik nog alleen maar mensen huilen.
Recente reacties