Natuurlijk had ik een keuze. Zelfs in een isoleercel heb je keuzes.
Erfelijk bepaalde voorzichtigheid dwingt ons vaak om binnen comfortabele marges te blijven.
Als ik ambtenaar was gebleven, dan zou mijn netvlies deze Siberische huskies en dit sneeuwlandschap niet opvangen.
In het kantoor van mijn chef, in Nederland, hing een reproductie van een zigeunermeisje, huilend op een steen. Dat noem ik nou onbedoelde ironie, want wat was dat voor leven, waarin promotie en een paar weken vakantie per jaar de meest hoopvolle zaken waren?
Nee, in Utrecht hoefde ik mijn eten niet bij elkaar te schieten, maar ik neem aan dat het altijd zo gaat: je kiest een specifiek pad, om desnoods tot iets anders te komen dan voorzien.
Hoi. Ik heb ontzettend genoten van je allerlaatste zin. Ik neem aan dat het om dezelfde HP uit een van de voorgaande stukjes gaat… Geweldig. ????
@N.D.D. Thanx Nele. Het is inderdaad (ongemerkt en bijna onbewust) een serie aan het worden, over de vrijwillige ballingschap van mijn HP naar de poolstreken.