Schubert schreef ook, nog steeds geliefde missen. Een van zijn vroegste werken is de Mis in G-groot D.167. Deze schreef hij op zijn achttiende in slechts een week tijd.
In vergelijking met zijn andere missen is deze in meerdere opzichten van een opvallende eenvoud. Het is juist deze eenvoud waardoor het een algemeen geliefd muziekstuk is.
Alsof zijn vroege dood niet treurig genoeg was, werd deze mis pas zeventien jaar na zijn overlijden uitgegeven. Om het romantische drama compleet te maken had een zekere Robert Führer (what’s in a name?; anglicisme gedetecteerd!) het onder zijn eigen naam gepubliceerd. Ondanks hevig tegensputteren van meneer Führer en diens beweringen dat het allemaal humoristisch bedoeld was, werd hij wel mooi vervolgd wegens plagiaat.
Eind jaren zeventig kreeg ik na het overlijden van een tante de beschikking over een doos met tientallen cassettebandjes met klassieke muziek. Zo maakte ik o.a. kennis met mis in g groot d-167 van Schubert. Prachtig Cesar.
@Cesar Omdat ik nog geen gouden pennetje heb zit mijn Schubert al een tijdje in de wachtkamer maar waarom vind ik jouw stukje over plagiaat nu plots zo interessant?
@Ewald Net als wijlen jouw tante heb ik honderden cassettebandjes met allerlei opnames van onder meer de rechtstreekse uitzendingen van de Koningin Elisabethwedstrijden voor piano, viool en zang. Ik kom er maar niet toe om ze eindelijk eens naar de kringloopwinkel te verbannen.
Volgens mij had mijn tante (feitelijk een tante van mijn moeder, dus mijn oudtante) ook alles rechtstreeks van de radio opgenomen. Wat er uiteindelijk met al die cassettebandjes is gebeurd weet ik niet eens meer. Gelukkig heb ik een mooie cd-verzameling waar ik heel zuinig op ben. Aan Spotify ben ik nog niet toe. Wat dat betreft ben ik hopeloos ouderwets. Mijn eerste cd kocht ik pas in 2003.
@Cesar: wat een leerzaam stukje!
@Lisette. Dit is zo’n stukje Ter Leering ende Vermaeck.