Charley ademt niet meer. Ze is langzaam gestikt tussen de troostborsten van Taar en zakt als een slappe plumpudding op de grond. Vlug kijkt Taar in de rondte. Heeft iemand dit gezien? Nee, gelukkig niet. Ze schuift haar grote voeten onder Charley en duwt haar richting de kade. Dat gaat een beetje moeilijk. Ze buigt door haar knieën, doet haar armen onder de oksels van Charley en sjort het meissie over de stoep. Met een flinke hijs gooit ze Charley in de plomp. Nog geen moment later fietst er een oude vrouw voorbij. Vriendelijk zegt Taar de oude vrouw gedag en gaat fluitend verder met haar werk. Ze worstelt geen moment met wroeging. Dat deden haar voorvaderen immers ook nooit.
Recente reacties