Al een tijdje heb ik door het gaatje in de deur staan staren. In een lastige enigszins gebogen positie mijn oog tegen het spionnetje geduwd. Mijn wachten en inspanning wordt beloond. Daar komt ze. Halverwege de gang herschikt ze haar jasje. Ze trekt de revers nog eens recht en haar rug ook. Haar gezichtsuitdrukking verandert. Dit is het moment, weet ik, dat ze alles achterlaat. Niet alleen het verleden maar ook de toekomst. Vanaf hier telt alleen het nu. Voor ze aanklopt, doe ik de deur open. We kijken in elkaars ogen. En weten dat dit de laatste keer is voorlopig. De rest van de nacht zal ze haar ogen neerslaan. Meesterlijk eenvoudig in éénduidige volgzaamheid. Omdat zij het wil.
Je laat veel aan de fantasie van de lezer over, ik heb het een paar keer moeten lezen om een beetje een beeld te krijgen, maar dat was niet met tegenzin
@Hekate, mooi dat je een paar keer de moeite neemt! Ja dit is beetje dwalen in het duister. Misschien ook wel wat bewust gedaan zo (-;
leidende volgzaamheid, sm-spel?