Plat op mijn buik kijk ik rondenlang naar mijn Märklin trein. ‘Mama, het licht van een wagon flikkert.’ ‘Ach, dat gebeurt in het echt ook.’ Maar het echt ken ik niet. Ik speel verder.
Vijf uur ’s morgens, de wekker gaat. Scheren, douchen, pak aan, stropdas om. Verlaten straten, paraplu, bushalte, station.
Swipende smartphones, oortjes en laptops. Rollende rolkoffertjes, coffee to go.
Flikkerend licht. Op weg naar mijn ‘commitment’ waar ‘stappen gezet’ moeten worden, projecten worden ‘aangevlogen’ en de actielijst doorschuift naar de volgende, beland ik in ‘het echt’.
De rondvraag zorgt ervoor dat ik mijn trein mis. De zwijgende meerderheid gaat bij de koffieautomaat vergaderen.
‘Zo, buurman, strak in het pak?’
‘Ach, het is mijn werkkleding.’
Ik speel verder.
@Han. Sterk beschreven hoe volwassen mannen kleine spelende jongetjes blijven.
@Han, leuk, die vergelijking met je trein van vroeger.
@Ewald, @Cora, dank jullie wel.