Knikkeren om het echie heb ik nooit gedaan. Mijn felgekleurde knikkertjes en de grote stuiter wilde ik niet kwijtraken aan een bijdehandje dat tijdens het spel de spelregels verandert. Ik wilde mijn knikkers niet zien verdwijnen in een washandje anders dan dat van mij.
Veel zakken zitten vol bonusknikkers. Buitenlandse zakken worden amper lichter dankzij ons knikkerparadijs. Handige spelers rollen andermans knikkers hun kant op en beweren ook nog dat het om het spel gaat.
De belangrijkste cijfers heb ik ouderwets op een kladblok gekalkt. Scheelt weer een paar printjes.
Het had niet gehoeven, want de moderne roofridderburcht kent de inhoud van mijn washandje. Met één druk op de knop verraad ik mijn eigen knikkers door ze aan te geven.
@Han. Het knikkerparadijs … Ik moest meteen denken aan het Pauperparadijs, van Suzanna Jansen. Van een geheel andere orde natuurlijk.
Knikkeren om het echie was ook nooit mijn favoriete bezigheid. Inderdaad zonde van de knikkers.
@Ewald. Die ken ik niet.
Sommige knikkers waren gewoon te mooi om mee te knikkeren.
@Nele. Dat waren ze zeker!