Ik vraag aan de specialist of een verstoord cobalaminegehalte erfelijk is. Geen antwoord.
De lift gaat langzamer naar beneden dan dat mijn herinneringen als vertoonde dia’s naar boven komen. Ik kijk naar mijn moeder, zuster en neef. Als een maagbeschermer verzachten ze de pijn. We weten voor wie we verder moeten.
De receptionist belt op mijn verzoek een taxi.
‘U moet binnenblijven. Straks zit ik met een onbetaalde taxirit.’
‘Meneer, mijn vader is net overleden. Ik snak naar een sigaret.’
‘Dan bel ik de taxi af.’
‘Mijn familie zit daar. Zijn zij als onderpand genoeg? Of moet mijn vaders horloge erbij?
Het staat wel stil.’
De taxichauffeur is een goede bekende. De eerste die luistert. Hij zet de meter uit.
@Han. Triest verhaal.
@Ewald. En een receptionist maakt het nog even erger.