Ik heb het verpest. Gewoon verknald. Wat een sufferd ben ik.
Na al die jaren van voorzichtig kijken, een ‘hallo’ en hooguit een vriendelijke glimlach, praat ik eindelijk met haar. De eerste fout die ik maak, is te veel naar mijzelf kijken en luisteren. Ik weet niet eens wat ze zegt; niet uit desinteresse, nee, ik wil niet iets verkeerds of verkeerd zeggen.
De tweede fout, die ik hier echt niet ga vertellen, is fataal. Ik draai me in een labyrint van woorden zonder uitgang. Alsof je je vinger in een gaatje van een sok steekt en tegen je moeder zegt: ‘Kijk, een gat.’ Het wordt alleen maar groter en onherstelbaar.
Mijn herstelpoging zorgt voor het eindsignaal: ze loopt weg.
@Han. Nog knap, dat je het eindsignaal hebt gehaald. Helaas zat een verlenging er niet in.
@Ewald. Nee? Wacht maar af…