Ik sprint de koorts en griep voorbij, maar haal ik hem in?
Asperger is niet te volgen. Rechtdoor, richting station? Politie in de verte. Waar is hij, waar is hij? – in zijn rompertje, wipstoeltje, lachend in het zwembad. Laat het niet zo zijn…
Daar staat ie! Hij leeft!
‘Hoi,’ zegt ie.
‘Hoi,’ zeg ik. Ik wil slaan en knuffelen.
‘We brengen jullie naar huis,’ zegt een agent. Hij wilde voor een trein springen.’
‘Nee! Geen politie in mijn straat,’ antwoordt hij.
Mijn arm om hem heen. De brug over. Rukt zich los, loopt naar de reling. ‘Doe het niet!’ schreeuw ik.
‘Wat? Kijk, jonge eendjes. Lief hè? Wat zielig toch dat er zoveel al jong doodgaan.’
Griep gaat wel over.
Grotendeels non-fictie.
Han: je hebt het er maar hoorndol razend druk mee.
@Berdien. Razend druk? Was dat maar alles. Velen hebben geen idee wat dit inhoudt en hoe angstig belastend het is.
Han: Ik ken een paar heel verschillende mensen (volwassenen) met Asperger. Een die soms schreeuwend de meest kwetsende dingen zegt en doet om zijn overtuigingen kenbaar te maken. Een die neigt naar ‘scheuren’ en onverklaarbaar overstuur kan raken door ..iets, zelfs gillend met messen loopt te zwaaien. Ook iemand die een prachtig gedicht heeft geschreven voor zijn tante. Maar veel rust is er nooit, en erg gelukkig lijken ze geen van allen.
@Berdien. Ik weet er helaas alles van. En zoals ik al schreef, ‘griep gaat wel over’.
Sterk stuk Han. Mooi de angst beschreven, en ook het chaotische, wisselvallige, onvoorspelbare. Lijkt me inderdaad zwaar.
De griep gaat over en komt dan weer op… En altijd weer op een ongepast moment. ?
@Nele. Altijd minder erg dan Asperger dat nooit overgaat.
@Inge. Dank je. Je weet inderdaad nooit waar je aan toe bent.