Van mezelf weet ik het niet meer, maar mijn broertje had er wel eentje: zijn lievelingsteddybeertje. Deze knuffel (met de originele naam Bery) ging overal mee naar toe. Ik herinner me hoe Bery een vaal en versleten versie van zichzelf werd.
Ook mijn dochter heeft zo’n lievelingsknuffel. Er is inmiddels niet veel meer over dan een versleten lapje. Maar deze knuffel gaat nog steeds met haar mee op vakanties. Ik merk zelfs dat haar vriend er met enig respect mee omgaat.
Ik voel dan altijd ook een steek in mijn hart als ik de wanhopige advertenties lees van ouders die melden dat ze de lievelingsknuffel van hun kind zijn kwijtgeraakt. Verlatenheid aan twee kanten dus, dat is zielig in kwadraat.
Twee kanten? Je vind de verloren knuffel zelf ook zielig?
@Lisette. Leuk stukje.
Er is inmiddels niet veel meer van over dan een versleten lapje – Er is inmiddels niet veel meer van over, of: Er is inmiddels niet meer over dan een versleten lapje.
@Lisette. De vriend van je dochter kiest waarschijnlijk eieren voor z’n geld. Vriendjes zijn immers inwisselbaar, knuffels zijn dat niet.
Heel mooi, Lisette, ik voel dat steekje altijd…
Mooi stukje. Iedereen die zichzelf verwaarloost verandert in zijn eigen parodie. Hartje.
@Inge: ja, zo’n verloren knuffel vind ik inderdaad ook zielig
@Han: dank voor je tip weer!
@Ewald: goede observatie, en ik denk dat het waar is wat betreft vriendje en knuffel
@Irma: dank je wel voor je herkenning
@Peter: hartelijk dank!
Zo herkenbaar, Lisette!
Nog gefeliciteerd met je winnende stukje.
Ik doe het maar hier, omdat ik zo laat ben.
@Nel: dank, op elke plaats is je felicitatie welkom!