Vijf jaar geleden nam ik het besluit. Na een leven lang verzamelen, vroeg ik me ineens af wat er zou gebeuren na mijn dood. Ik heb beschreven wie het huis erft, hoe het geld verdeeld wordt. Maar wie zit er te wachten op een gigantische verzameling knuffels?
Een snelle rekensom leerde dat ik er elke week één moest weggeven, om er voor mijn dood vanaf te zijn. Aangenomen dat ik nog vijf jaar zou leven. Vandaag is het zover. Mijn laatste teddybeer geef ik aan mijn kleinzoon. Hij kreeg ook de eerste. De rest is naar familie, bekenden, vage kennissen en wildvreemden gegaan.
Hij stelt de vraag die ook door mijn hoofd spookt: ‘En nu, oma? Ga je nu dood?’
@Inge, ik hoop dat je nog even onder ons blijft en schrijft.
Gelukkig staat er fictie boven je stukje, Inge! Ik vreesde even dat je afscheid van ons nam.
Mooie combi van humor en ernst, Inge! Leuk geschreven en herkenbaar die verzameling knuffels.
Bedankt Irma, Ewald en Cora.
Jazeker fictie, ik verzamel geen knuffels, ben geen oma, en met mijn 35 jaar hopelijk nog lang niet aan het eind van mijn leven
Een knuffel van mij. Wink (en een hartje vanzelfsprekend)
@Inge: wat een levensecht verhaal, jammer dat ik oma Inge niet kan opbeuren, omdat ze (nog) niet bestaat!
Mooi opgebouwd, strak geschreven verhaaltje. Ik denk dat Oma een nieuwe verzameling moet starten.
Bedankt Peter, Lisette en Ostinato.
@Ostinato Goed idee, misschien kan ik haar volgende week een nieuwe verzameling laten starten, even bedenken wat …