Het oude vervallen schuurtje maakte me nieuwsgierig. Jong als ik was, kon ik de aantrekkingskracht van zo’n doorleefd gebouw niet weerstaan. Handig wist ik aan de aandacht van mijn ouders te ontsnappen. Ik glipte het schuurtje in door een gat in de verrotte houten planken.
Ergens hoorde ik mijn ouders mijn naam roepen, steeds harder, steeds dringender. Maar ik hoorde ook de zee, die hen zonder veel moeite overstemde.
Ik wilde daar nooit meer weg. Langzaam draaide ik rondjes in de schuur. Aan alle kanten hingen tekeningen aan de muren. Potloodschetsen van de zee en de kust. Als ik draaide leek het één lange tekening, die nooit ophield.
‘Hendrik Willem Mesdag, als je nu niet onmiddellijk hierkomt, zwaait er wat!’
@Inge. De plot komt onverwacht en is geestig gevonden.
Dankjewel Ewald!
Hoi Inge, sterk hoe je naar het kunstwerk toewerkt, die zag ik inderdaad niet aankomen!
Dank je Ton!