Na twee minuten in bed liggen, ga ik gauw rechtop zitten. Met wijdopen mond probeer ik genoeg lucht te happen. Het lijkt weinig uit te halen.
Voor de zoveelste keer loop ik naar het badkamerkastje. De blauwe inhaler is mijn houvast in deze donkere nacht. Maximaal zeven pufjes per dag, zei de longarts. Hoeveel heb ik er al genomen? Ik zet de inhaler aan mijn mond en adem in. De helft van het poeder blijft plakken op mijn tong en aan de binnenkant van mijn wangen. Al die korreltjes die nooit mijn luchtwegen zullen bereiken. Dus het was maar een halve dosis. Ik neem nog twee pufjes.
Mijn hartslag stijgt, de inhaler valt uit mijn trillende handen. Alles wordt zwart.
@Inge. Als COPD-patiënt je stukje met een gevoel van solidariteit gelezen!
Dank je Ewald. Ook uit eigen ervaring, maar gelukkig niet het hele stuk
Heftig… het eind helemaal…
Hoi Inge, heel mooi geschreven, zo voorstelbaar! Benauwdheid is een bitch!
Gelukkig niet geheel autobiografisch
Nu begrijp ik beter je reactie. Beklemmend hoe angst soms alle ratio in een oogwenk weet te verstikken.
Dank Irma, Ton & Benny.
Mooi gezegd Ton: benauwdheid is een bitch!