Verbaasd kijk ik naar mijn rinkelende mobieltje. Die naam heeft al zeker vier jaar niet op het scherm gestaan. Aarzelend neem ik op. ‘Hoi Luuk.’
Hij neemt niet de moeite om hallo te zeggen. ‘Pa is dood.’
‘Oh,’ zeg ik.
Mijn broer blijft stil.
Ik slik. ‘En nu? Moeten we dingen regelen?’
‘Alles is al geregeld.’
‘Moet het huis leeggemaakt?’
‘Alles is al geregeld,’ herhaalt Luuk.
‘Wanneer is de begrafenis?’
Ik weet dat ik mijn plekje in het familiegraf wel kan vergeten. Luuk trouwens ook. Maar mijn vader vond het belangrijk bij mijn moeder en zijn voorouders in dat graf te komen.
‘Crematie,’ zegt Luuk.
‘Nee, hij wil begraven.’
‘Gecremeerd. Alles is al geregeld. Pa staat hier op de schoorsteenmantel.’
@Inge. Herkenbaar. Mijn moeder bivakkeert al zeven jaar in mijn dressoir. Ga proberen een hartje te geven. 120w alweer enige tijd technisch gezien problematisch.
@Inge: leuke titel ook!
Oei Ewald, dat is niet best als dit herkenbaar is. Hopelijk niet het hele stuk. In dat geval: sterkte!
Dank je Lisette. Een geval van eerst de titel, en daarna het stuk erbij geschreven. Dat gebeurt niet vaak.
@Inge. Heel het stukje heeft overeenkomsten met het overlijden van mijn moeder. Inmiddels zeven jaar geleden. Destijds een heftige periode, inmiddels volledig verwerkt.
@Ewald, pfoe dat zal niet makkelijk geweest zijn. Fijn dat je het verwerkt hebt.
@Inge. Tja, goed beschreven hoe het in sommige families gaat.
Dank je, Han.