Ooit ontvang je mijn declaratie. Onder de streep een getal in onbekende valuta. De balans van wat verloren is gegaan, de liefdevolle mensen die ik ben kwijtgeraakt en mijn zegeningen.
Mooie uren zijn niet in geld uit te drukken. Gepasseerde dagen zijn zo onzichtbaar vervaagd dat ze niet bij elkaar op te tellen zijn. Het enige wat je hoeft te doen is een bestand openen en het op je netvlies printen.
Ik heb nooit om je gevraagd. Je bent er. Ik ben er.
‘Eens gegeven blijft gegeven’ is jou onbekend. Wat heb je aan herinneringen als het mooie je wordt afgenomen.
Leven laat me leven. En ik zal altijd ‘ja’ zeggen op je vraag: ‘Het is ietsje meer. Mag dat?’
@Han. Gevoelig stukje. Mooi geschreven. Hartje
@Han. Sluit me bij Mara aan.
@Mara en Ewald. Hartelijk dank.
Han: Deze kant laat je niet vaak zien? Groot hart, mooi.
@Berdien. Ik heb vele kanten, hoop ik te mogen zeggen. Er staan wel meer stukjes van dit genre van mij op 120w. Dank je.
@Han: eens met Berdien. Ik dacht deze keer niet dat ik jouw schrijfhand meteen kon ontdekken. Mooi, poetisch geschreven.
@Lisette. Dank je. Ik verwijs nog even naar mijn reactie op Berdiens opmerking.