De tuin is bruin. De bollen koekeloerden even boven de grond, maar houden het voorlopig voor gezien. Takken van bloemen en struiken liggen er dor en doods bij. Ze vormen een beschermende bodemlaag waar ik vanaf moet blijven.
Grauw en grijs is de lucht. Een wolkendek houdt het zicht op de zon potdicht.
De aarde is nat en drassig. De wereld is een zompig tranendal en ik zwelg in eindeloze treurnis. Mijn armen zijn als de takken van de treurwilg en hangen er nutteloos bij. Ik kan niets uitrichten in de tuin.
Pep me nu vooral niet op. Ik wil me laten gaan en deel zijn van een dorre wereld.
Laat me.
Voor één dag.
Vandaag.
Morgen zien we verder.
Cardio voor de verleden tijd van koekeloeren!
Ze vormen een beschermende bodemlaag waar ik vanaf moet blijven. Prachtige zin.
@cora leek: ik gun je dit gevoel, hoop dat de lente-hoop inmiddels is gearriveerd!
@Cora, de dagen worden alweer langer.
Dank je, @Lisette, dat je me dit gevoel gunt. Die winterblues zijn realistisch en praat je niet even weg. Overigens regent en waait het vandaag nog veel harder. Misschien wordt het overmorgen beter?