De oude divan had iets mysterieus met zijn geur van ouderwets en de sfeer van toen.
Onzichtbaar verzameld door iedereen die er ooit op plaatsnam.
Alles hoorde bij alles en iedereen bij elkaar.
Keer op keer overtrokken totdat het hout broos werd en de grijper hem greep.
Tijd voor iets nieuws, maar nieuw is nooit zo mooi als doorleefd.
De divan is verdwenen met de mensen die hij ooit liet zitten, en die mij hebben laten zitten.
Op een bank alleen maar om niet te hoeven staan. Geen sfeervanger hooguit een televisie-hanger.
Een lap stof gespannen om wat lawaaihout heet hetzelfde als de kille instantie waar graaiers huizen.
Wat duurzaam was is niet meer omdat duurzaam ook niet eeuwig duurt.
Recente reacties