Schrijf mee!
« »

Column, Communicatie, Cultuur, Fictie, Maatschappij, Mensen

Kleuren

18 september 2018 | 120w | N.D.D. | 5

Ik ben ooit één keertje naar een psycholoog geweest voor een groot onoplosbaar probleem dat ik wellicht heel mijn leven met me mee zal zeulen. Maar goed dat er geen divan in de kamer stond, anders was ik daar onmiddellijk weer weggerend. De jonge man maakte notities op een cursusblok en naarmate ik mijn verhaal deed, kwamen er steeds meer pijltjes, vierkantjes en cirkeltjes bij.

Vijfenveertig euro en een uur later stond ik weer op de stoep.
“Hefffftig,” had hij gepiept. En opnieuw laat ik een mens achter in staat van algemene verwarring, dacht ik toen ik zijn klamme handen teruggaf.
Ik kon niet ophouden met schateren wanneer ik naar mijn wagen stapte. Terwijl ik eigenlijk eerder behoorde te huilen.

Waarderen en delen

Waardeer je dit stukje van N.D.D. of juist niet? Geef hieronder een en/of deel het met anderen!

soortgelijke stukjes

5 reacties

Reageren

120
Wees geen muurbloem, laat je mening achter!
Houd het netjes. Je hebt 120 woorden. Huisregels.

Heb je dit stukje ook al gewaardeerd?

Geen zin om de volgende som op te lossen? Log dan in! * De CAPTCHA-code is verlopen, probeer opnieuw.


« »