Ze lacht met de zaal mee als ze haar tekst kwijt is. Het publiek dat veel geld heeft betaald voor het verleden om het heden nog enigszins draaglijk te maken – een avondje uit, maar uit wat?
Als je blijft leven word je vanzelf oud. Als je daarbij kunt zingen, een diva.
Mensen profiteren van haar, vanaf het begin toen MeToo nog werken aan je carrière heette.
Huwelijken en scheidingen wisselden elkaar sneller af dan de jaargetijden.
Ze zit afgepeigerd op de divan. Door haar valse wimpers turend naar een toekomst waarin ze niet wil sterven maar ook niet wil leven. Misschien heeft ze wijn gemorst of is het haar kwaal. Haar gevoelloze kunstnagels krabbelen over de stof. Alles doet pijn.
Treurige troosteloosheid goed weergegeven. (Ik hoop dat de HP in haar oudere dagen weer betere tijden zal mogen kennen.)
@Nele. Dank je. Ik hoop het ook.