Van het thuiskomen met een meeuw of jong havikje tot het door je achterpoten zakken en je urine verliezen door de artrose in je lijf. De ziel was sterk maar het lichaam begaf het steeds meer. Dement en doof was je al eerder en je blaas was ook niet meer zo goed. “Genezen kan ik dit niet, het zal alleen maar erger worden†zei de dierenarts. Jouw pijn sneed mij door het hart toen ik zei dat het dan blijkbaar tijd was geworden om het aardse te verruilen voor de eeuwige muizenvelden. Dit beaamde de dierenarts en na de twee benodigde injecties zakte je steeds verder weg tot je hart ermee stopte. Je lichaam heb ik achtergelaten, mijn verdriet meegenomen.
Recente reacties