Ik zou je kunnen zeggen dat je niet bent veranderd
en ik weet dat jij net zo over mij denkt
Ik begin erover door niets te zeggen
slechts verwijten worden gereanimeerd
Vertrouwd wantrouwen
in het verleden geleerd
We kijken langs elkaar heen en stellen geen vragen
de stilte is luid genoeg in dit schreeuwend bruin café
Ik vraag niet naar je ouders
en jij ook niet naar die van mij
Niet eens hoe het met ons gaat
Kunnen loslaten zou het beste antwoord zijn
en dat is nu precies waar het al die tijd om draait
Het valt allemaal tegen en daardoor weet ik weer
dat het gemakkelijk is om te zeggen
Het ga je goed
Tot een volgende keer
@Han: ach, wat rottig nou!
@Lisette. Het is maar fictie!
Met recht een bruin café. Tot een volgende keer geeft me dan weer een grijns.
@Levja. Gelukkig maar!
‘Slechts verwijten worden gereanimeerd’ Wat een prachtige zin in een ontroerend verhaal. Een hartje!
@Mechtilde. Hartelijk dank!
Hoi Han, je zet hier veel mooie zinnen neer over een mix van verdriet, verleden, pijn, verwijt, en aan het eind toch een klein flintertje hoop. Geweldig!
Ik ben onder de indruk van je prachtige, rake poëzie als “Ik begin erover door niets te zeggen” en “de stilte is luid genoeg in dit schreeuwend bruin café”. De sfeer is zo keigoed getroffen, chapeau!
@Ton. Hartelijk dank voor je lovende woorden. Doet je altijd goed. Ook bedankt voor je gewaardeerde recensies van mijn andere stukjes.
Mooi beeld Han. Ik kan erg genieten van zo´n zin als: “de stilte is luid genoeg in dit schreeuwend bruin café” zo’n paradox is heerlijk!
@keesleeuw. Wat fijn dat je het mooi vindt! Dank je wel.
@Han. Heel erg mooi. Buitengewoon zelfs!
je voelt het stokken van het gesprek
@Arjan en José. Dank jullie wel!