De oorlog blijft duren, zelfs al zijn de lichamen geborgen, onder zoden met kruisen op.
‘Je bent ondankbaar,’ zo zei een militair ooit eens tegen me. Ze was Brits, en haar grootvader, haar vader, en haar broers waren omgekomen in de twee grote oorlogen om ons te bevrijden. ‘De jongeren zijn de offers vergeten, zelfs al wonen ze naast de kerkhoven,’ zei ze bitter.
Ik was toen nog jong, ja. En ik woonde naast een kerkhof. En ik kende de verhalen, ik was ze niet vergeten. Maar mijn vragen over de waanzin van het offerconcept begreep ze niet. Was de pijn nog te groot?
‘Oorlogen zijn zinloos,’ zei ik stellig. Ze werd zo kwaad dat ze niets meer wilde zeggen.
Mooi, Nele.
De waanzin van de oorlog draagt wel het grootste kruis. Mooie serie Nele