Hij slaat met zijn handen in de verjaardagstaart en wordt aangemoedigd het voor de foto nog een keer te doen.
Hij brabbelt onverstaanbare geluidjes die je amper woordjes kunt noemen. Maar zijn moeder verstaat hem wel. ‘Weet je dat hij soms zijn eigen naam al zegt?’
‘Ik hoor het,’ liegt het merendeel van de visite. Er wordt gelachen om onvolgroeide hersenen; men noemt dat koddig. De hersenen zullen zich ontwikkelen, als alles goed gaat.
Zij slaat met haar handen in het eten. ‘Nee, wat gaan we doen?’
Vaak ontheemd en dan weer niet. Ze brabbelt onverstaanbare woorden of herhaalt zichzelf. Foto’s worden niet genomen. Er wordt ook gelachen, anders houden ze het niet vol.
Maar afstervende hersencellen zijn niet koddig.
Weet zo’n rake Han!
@Marie. Dank je wel!
Heel triest, die aftakeling. Goed getroffen, Han.
De kringloop van het leven. Het stukje ademt triestheid, ook (voor mij) het begin.
@Marlies, @Nel. Er zijn leukere onderwerpen. Helaas, het hoort bij het leven. Dank jullie!
Goed de levensloop beschreven.
@Levja. Dank je wel!
Oei! Je hebt me van vertedering in de rauwe werkelijkheid gestort. Top.
@Alice. Het leven kan heel tegenstrijdig zijn. Dank je!