Schrijf mee!
« »

Column, Familie, Fictie, Maatschappij, Mensen

Hersenen

18 januari 2017 | 120w | Han Maas | 5

Hij slaat met zijn handen in de verjaardagstaart en wordt aangemoedigd het voor de foto nog een keer te doen.
Hij brabbelt onverstaanbare geluidjes die je amper woordjes kunt noemen. Maar zijn moeder verstaat hem wel. ‘Weet je dat hij soms zijn eigen naam al zegt?’
‘Ik hoor het,’ liegt het merendeel van de visite. Er wordt gelachen om onvolgroeide hersenen; men noemt dat koddig. De hersenen zullen zich ontwikkelen, als alles goed gaat.

Zij slaat met haar handen in het eten. ‘Nee, wat gaan we doen?’
Vaak ontheemd en dan weer niet. Ze brabbelt onverstaanbare woorden of herhaalt zichzelf. Foto’s worden niet genomen. Er wordt ook gelachen, anders houden ze het niet vol.
Maar afstervende hersencellen zijn niet koddig.

Waarderen en delen

Waardeer je dit stukje van Han Maas of juist niet? Geef hieronder een en/of deel het met anderen!

soortgelijke stukjes

9 reacties

Reageren

120
Wees geen muurbloem, laat je mening achter!
Houd het netjes. Je hebt 120 woorden. Huisregels.

Heb je dit stukje ook al gewaardeerd?

Geen zin om de volgende som op te lossen? Log dan in! * De CAPTCHA-code is verlopen, probeer opnieuw.


« »