De enige weerstand is die van je wielen met het asfalt. De weg is recht met weinig afslagen.
Je herinneringen aan irritaties worden per hectometerpaaltje vager. De achteruitkijkspiegel gebruik je niet. Want wie moet je op je lange, eenzame weg nog inhalen?
Maar ooit kom je een rotonde tegen met wel erg veel afslagen. Te veel keuzes beperken elkaar en vervuilen je mogelijkheden.
Hoeveel graden draai je je stuur? Je moet door, de tijd kan je inhalen, je genadeloos van de weg drukken.
Als je de weg terug kiest zal die langer zijn dan heen. Maar hij is opnieuw geasfalteerd.
Wat doe je, wacht je net zolang totdat je de laatste doodlopende weg zonder een enkele afslag wordt in gereden?
Ik vind dit mooi en zeer actief geschreven, zo actief dat, als je het leest, het precies is alsof je als lezer zelf aan het stuur zit… Knap.
@Nele. Hartelijk dank!
Mooie metafoor. City to City kwam meezingen terwijl ik dit las (The road ahead).
@Stella. Dank je wel. Ik dacht vooral aan One Road – Love Affair https://www.youtube.com/watch?v=27_oNsr9qB8
Goed weergegeven
@Levja. Dank je! Ook voor de andere reacties.
het wegennet als metafoor voor het levenspad