Het was niet alleen het gedonder in de auto.
‘Hier rechtdoor.’
‘Nee hoor, links.’
Ik zweeg, omdat hij zich toch niet liet sturen. Net zoals hij zich niet liet sturen bij de voordeuren, de slaapkamerdeuren die hij koos. Tegen mijn wil in. Ik wachtte mijn kans af. Soms pakten zijn keuzes ook goed uit. Bijvoorbeeld, toen we bij de weilanden aankwamen, waarvan we meteen de potentie zagen. Een golfbaan.
Maanden werk, gesteggel, ruzie over keuzes, die altijd op zijn keuzes uitdraaiden. En oefenen.
Vandaag de opening.
‘Dames en heren, welkom. De eerste afslag,’ zeg ik tegen de mobieltjes die op mij gericht zijn. Ik alleen. Zonder hem.
Ik ken de kracht van een golfclub en de mogelijkheden van de bunkers.
Een koud moordverhaal.
Een veel te lang huwelijksdrama in 120 woorden neergezet. En het is nog niet afgelopen.
Dank voor de reactie Nele en Stella. Stella: zelf heb ik het vermoeden dat in ieder geval het huwelijk niet voortgezet wordt.
De pointe goed verstopt.