Ik twijfel. Zal ik teruggaan en de peddel meenemen op mijn tocht? Je kunt er lastige mensen mee van je afslaan… Ik schud mijn hoofd. Nee, nu zal het anders zijn. Een flink stuk onzekerder begeef ik mij verder op de weg.
Het is zoals ik vreesde: ik ben hier niet alleen! Bloedende zombies horken me kwijlend achterna, rottend, walmend, stompzinnige klanken uitstotend. Sommigen missen een paar lichaamsdelen… Alleen zij die een kap dragen lijken voorzien te zijn van een hoofd… En dan begrijp ik het: krankzinnig zichtbaarheids-textiel. Dat moet het zijn. Er is geen andere mogelijkheid. Wellicht zien ze mij als een zombie waarvan alleen een paar voeten van overgebleven zijn…
De affgreuzen willen de koffer van me afpakken.
Ik zal me als de wiedeweerga gaan aankleden!
Een paar delen had je mij. Maar er zijn nu eenmaal de enkelbladige en de dubbelbladige peddels.
@Levja: dan moet ik nog een tiende deel voor jou speciaal gaan schrijven… (Persoonlijk vind ik zombieland het leukste.)