Wegkijken kan natuurlijk altijd. Zelfs over een hoge muur.
Cement is zacht nog verwerkbaar; eenmaal uitgehard kun je er niets meer mee.
Gewassen en gestreken overhemden versus een creditcard. Hij neemt alles aan en zij ook.
Vroeger letterlijk, nu ‘troffelt’ hij iedere dag verder. Wat eerst een randje was, is nu een gebouw met cement dat keihard is.
Alleen een sloopkogel kan voor een nieuw begin zorgen. Dat verjaardagen weer echt worden gevierd en niet vanwege een verplichting. De kerstdagen zonder gedachten bij de zaak.
Ergens weet hij dat wel en zij ook. Zeg maar niets, dan blijft het wel goed.
Maar goed is nooit beter. Zoals toen hij nog met een pijnlijke rug een troffel in zijn hand had.
Mooi. ‘Alleen een sloopkogel kan voor een nieuw begin zorgen.’ Treffend.
Zo die komt binnen als een mokerslag bij heldere hemel.
Een pijnlijke relatie mooi in metaforen gevat, Han.
@Nele, Mien en Nel. Hartelijk dank voor jullie reacties.
Oef … hier wordt wel een aanname weergegeven.
@Levja. Zeker. Je zou ze de kost moeten geven…
goed stukje dat nog veel ruimte overlaat voor verdere invulling, voor een langer verhaal misschien
Wat een prachtige manier om een tweetal verhalen in 1 keer te vertellen. Echt knap Han. Kan hier enorm van genieten.
@José. Dank je. Ja, wie weet een langer verhaal.
@keesleeuw. Bedankt! Ik geniet van je leuke reactie.
@Han. Gefeliciteerd! Ik lees hem nu pas. Erg mooi! Ook al heb je al gewonnnen, van mij nog een hartje.
@Arjan. Hartelijk dank!
Van harte
Gefeliciteerd
Han, van harte gefeliciteerd!
van harte Han.
Van harte Han
Proficiat Han. Helemaal verdiend.
@Allen. Hartelijk dank voor jullie felicitaties en reacties!
van harte
@emjee. Dank je wel!
? (= abstracte voorstelling van de gouden troffel. ) Gefeliciteerd!
@Nele. Wat een leuke reactie. Dank je wel!